Kasztanowy crème brûlée i Another year

Przyznam, że długo czekałam na ten dzień. Dzień, w którym uda mi się wreszcie wyjść po raz pierwszy w tym roku do ogrodu i trochę popracować. Po tak spędzonym dniu mam przeważnie zniszczone ręce, połamane plecy i ochotę na coś dobrego. A mimo tego jestem bardzo szczęśliwa, tym bardziej, że tym czymś dobrym był dzisiaj kasztanowy crème brûlée, który przygotowałam już wczoraj wieczorem. Wystarczyło go po powrocie z ogrodu po prostu posypać cukrem i wsunąć do piekarnika. Zapraszam. 

Kasztanowy crème brûlée dla 4 osób 

(przepis z magazynu Saveurs)

2 żółtka
20 g cukru
300 g gotowego kasztanowego purée lub kremu z puszki
30 cl słodkiej śmietany
4 łyżeczki ciemnego cukru
do dekoracji kremu: trochę cukru pudru, pokruszonych orzeszków pistacjowych i kasztanów 


Piekarnik rozgrzewamy na 150 stopni. Śmietanę podgrzewamy w rondelku. Żółtka ubijamy z cukrem. Kiedy żółtka z cukrem osiągną jasny kolor, powolutku dolewamy gorącą śmietanę cały czas mieszając. Dodajemy krem kasztanowy z puszki, pomagamy sobie trzepaczką, żeby purée kasztanowe ładnie połączyło się na gładką masę z żółtkami. Masę wylewamy do żaroodpornych naczynek i wstawiamy w kąpieli wodnej do piekarnika na 40 minut. 
Po wyjeciu z piekarnika krem wygląda właśnie tak. 

Po przestudzeniu wstawiamy go do lodówki na co najmniej godzinę. Przed podaniem posypujemy ciemnym cukrem i karmelizujemy albo w piekarniku z nagrzaną górną grzałką albo pomagamy sobie palnikiem. Dla dekoracji możemy posypać cukrem pudrem, pokruszonymi orzeszkami pistacjowymi i całymi kasztanami.

Dłubiąc sobie dzisiaj w ogrodzie, przypomiałam sobie film Mike'a Leigh.

Film nosi tytuł Another Year i opowiada o tym, jak mija kolejny rok w życiu Toma i Gerri oraz oscylujących wokół tej pary ludzi, ich bliskich i znajomych. Wiosna, lato, jesień, zima... Pory roku mijają, czas płynie na pracy w ogrodzie i w domu Toma i Gerri, szczególnie w kuchni, w której lubią się spotykać znajomi. Często samotni i trochę zagubieni w życiu ludzie, którym nie wiedzie się najlepiej, nie do końca wiedzący czego chcą tak naprawdę, czasami zadręczajacy swoim zachowaniem innych, a przede wszystkim siebie. W sumie bardzo zwyczajni ludzie, daleko im do doskonałości, i właściwie tacy jak my. A jednak niezwykli i Mike Leigh opowiada o nich w jakiś taki ciepły i poruszający sposób. Do tego obsada aktorska jest fantastyczna, aż trudno uwierzyć, że film zdobył tak niewiele nagród. 

Gorąco, gorąco polecam!