Dla wielbicieli czekolady szczególnie tych nieśmiałych

W związku z tym, że nigdzie nie wyjechaliśmy na święta było dużo wolnego czasu nie tylko na przesiadywanie w kuchni (i na blogu), ale i na książki i kino. Nie mam pojęcia co prawda, kiedy i czy w ogóle film ten wejdzie w Polsce na ekrany, ale pomyślałam sobie, że muszę wam o nim trochę opowiedzieć, bo to taki film, na którym uśmiech nie znika z waszej twarzy w czasie seansu pomimo, że w kąciku oka kręci się łezka.

 

To dziecko moje namówiło mnie na ten film, bo gra w nim nasz belgijski rozśmieszacz numer jeden, Benoît Poelvoorde. Zazwyczaj wystepuję on w dość specyficznych, sarkastycznych komediach i chyba nie jest znany w Polsce (?). Ale to nieważne. W tym filmie Benoît Poelvoorde wciela się w rolę chorobliwie nieśmiałego faceta, który prowadzi małą,  i niestety podupadającą manufakturę czekoladek. Pewnego dnia postanawia zatrudnić przedstawiciela handlowego, żeby jakoś lepiej wylansować swoje wyroby na lokalnym rynku i wyciągnąć firmę z finansowych tarapatów. Zatrudnia Angélique, która robi co prawda podziwiane przez wszystkich w mieście pralinki, ale podobnie jak Jean-René jest chorobliwie nieśmiała, a swój talent i umiejętności skutecznie skrywa przed całym światem. Film zrealizowany przez Jean-Pierre'a Amérisa, który zetknął się z ruchem EA (to jest właśnie tytul filmu Les émotifs anonymes, a taki ruch naprawdę istnieje, nie śmiejcie się: powstał w latach 70-tych w Stanach Zjednoczonych Emotions Anonymous), gdy sam walczył ze swoją nieśmiałością, opowiada, jak tych dwoje walczy każde na swój sposób z trudnościami, jakie sprawiają im w codziennym życiu kontakty z innymi ludźmi. Oczywiście Angélique i Jean-René spotkają się nie tylko na płaszczyźnie zawodowej, ale to już sami będziecie musieli zobaczyć. Film jest przezabawny i pięknie opowiedziany, a Benoît Poelvoorde w duecie z Isabelle'ą Carré nie do poznania. Zaskakująca jest trochę scenografia filmu, bo chociaż wszystko dzieje się współcześnie, całość została nakręcona w takim bardzo myszkowatym klimacie. Myślę, że wielbicielom Amelie Poulain to się spodoba. No i te czekoladki... Wklejam wam zwiastuna i nie przegapcie tego filmu!

Po powrocie z kina zachciało się nam czegoś bardzo bardzo czekoladowego. I to zaraz, natychmiast. Więc zrobiłam tuiles chocolat pistache. Nie mam pojecia jak przetłumaczyć tuiles. Są to lekkie ciasteczka, czasami wręcz przezroczyste. Natychmiast po wyjęciu z piekarnika układa się je na wałku do ciasta, żeby nadać im lekko wygięta formę. Przepis na klasyczne tuiles, migdałowe znajdziecie na blogu Z pierwszego tloczenia i na Tasty Colours u Magdy.  My zrobiliśmy je w wersji czekoladowej posypane rozkruszonymi pistacjami. Są bardzo łatwe w przygotowaniu i szybko się je robi. Polecamy!

 Tuiles au chocolat et pistaches

2 białka z dużych jajek
50 g cukru pudru
10 g kakao
20 g masła
15 g mąki
15 g orzeszków pistacjowych

Piekarnik rozgrzewamy na 180 stopni.
Pistacje rozkruszamy w moździerzu albo siekamy nożem.
Białka ubijamy z cukrem pudrem tak, aby się lekko spieniły. Dodajemy miękkie masło cały czas ubijając, potem mąkę i na końcu kakao, najlepiej przesypując je przez sitko aby uniknąć grudek. Część pistacji dodajemy do ciasta, a część zachowujemy do dekoracji.
Na blaszcze układamy papier do pieczenia i na papierze wykładamy porcje ciasta, które rozsmarowujemy spodem łyżeczki posypujemy rozkruszonymi pistacjami. Każda tuile powinna mieć taki trochę jajowaty kształt. Pamiętamy, aby zachować odstępy między ciasteczkami. Wsuwamy do piekarnika na 8-10 minut. Pilnujemy czasu pieczenia w zależności od mocy piekarnika, bo tuile bardzo szybko się ścinają i właściwie kiedy widzicie, że są suche, można je wyjmować z piekarnika. Natychmiast po wyjęciu z pieca odklejamy tuile od papieru i jeszcze miękkie i gorące układamy na wałku dociskając palcami tak aby tuiles przyjęły kształt wałka. Trzeba to zrobić bardzo szybko, bo stygnąc tuiles tracą swoją elastyczność i robią się bardzo kruche i suche. Takie właśnie powinny być po zdjęciu z wałka. Dlatego najlepiej nie układać na jednej blaszcze po więcej niz 6 porcji, bo inaczej nie dacie sobie rady z szybkim ich odklejaniem i układaniem na wałku.
Gotowe układamy w metalowym pudełku, aby pozostały suche i kruche, powinny być chrupiące w ustach. 

I jeszcze na koniec piosenka z filmu (ANGUS & JULIA STONE - Big Jet Plane)