Chleb powszedni Alaina Coumonta

Niebo nad Belgią dalej zachmurzone a na dworze zimno. Znowu zamarzył mi się talerz rozgrzewającej zupy na kolację. A ponieważ poniedziałek był bardzo długim dniem w pracy, wybraliśmy się do Pain quotidien, o którym już od dawna chciałam napisać. Pain quotidien to sieć belgijskich piekarni, chociaż określenie piekarnia to stanowczo za mało.

Alain Coumont, pomysłodawca Pain quotidien, pochodzi z rodziny, która od kilku pokoleń związana była z gastronomią: jego dziadek, a później ojciec, prowadzili sklep z artykułami spożywczymi w Huy koło Liège, a dziadkowie ze strony matki mieli z kolei hotel i restaurację w tym samym miasteczku. Alain Coumont nie do końca podążył ich śladami: po ukończeniu szkoły gastronomicznej w Namur, długo szukał własnej drogi. Pracował u wyróżnianych przez przewodnik Michelina wielkich szefów, między innymi Joëla Robuchona, napisał i wydał książkę kucharską La grande cuisine minceur, przez kilka lat mieszkał w Stanach, gdzie jako „nadworny kucharz” gotował dla pewnej bogatej szychy, a przede wszystkim ciągle się uczył i szukał. A ponieważ wspomnienie chleba, który wypiekała jego babka, jego smak i zapach nie dawały mu spokoju, pewnego dnia zrodził się pomysł otworzenia piekarni. Ale chodziło nie tylko o piekarnię: Alain Coumont, który w końcu z wykształcenia był przede wszystkim kucharzem, ale kucharzem o wszechstronnych zainteresowaniach, marzył o miejscu, gdzie będzie można przysiąść przy ogromnym dębowym stole i zjeść nie tylko kromkę chleba. Miejscu, gdzie do chleba podadzą nam miskę dobrej zupy (bo Coumont określa się jako passionné par la bonne soupe), zdrowe sałatki, oraz kilka innych prostych przekąsek. Pierwszą piekarnię udało się otworzyć 26 październiku w 1990 r. przy ulicy Antoine Dansaert w Brukseli. Większość sprzętów pochodziła z odzysku a prototyp charakterystycznego dziś dla tej sieci stołu Coumont znalazł na pchlim targu. Klienci pojawili się koło siódmej, towar sprzedano w ciągu trzech pierwszych godzin po otwarciu, prasa nie szczędziła komplementów. Dzisiaj Pain quotidien to sieć kilkudziesięciu franszyzowanych piekarni w kilkunastu krajach w Europie i na świecie. Nie tylko pieczony na tradycyjnej recepturze chleb na zakwasie, ale i kuszące tarteletki na wystawie, ciasteczka z kruszonką, mufinki, okrzyknięta hitem bombe au chocolat (bomba czekoladowa zawierająca głownie mus czekoladowy), obowiązkowy stół na środku, ogromny kredens z konfiturami (tzw. confiturier) i innymi produktami bio, oraz stosunkowo proste, ale za to nowatorsko potraktowane propozycje Coumonta, które składają się na kartę PQ.

Lubię tam wpadać, chociaż przyznaję, że od czasu, gdy zaczęłam piec chleb w domu, zdarza mi się to dużo rzadziej. A wczoraj wieczorem był jeszcze dodatkowy powód : ostrzę sobie zęby na wydaną niedawno książkę La table d'Alain Coumont - Histoires et recettes.

Książka jest fajnie wydana, pomiędzy przepisy wpleciono autobiograficzne wynurzenia Coumonta o tym, że nie było łatwo i nie wszystko udało się od razu. Również o tym, co pelotes de laine (kłębki wełny) mogą mieć wspólnego z miches de pain (bochenkami chleba). Jak wszystko można stracić i wszystko zacząć od nowa. Jakie pieczywo lubi odwiedzający Pain quotidien Dustin Hoffman. Jak zrobić zaczyn, który mnie bardzo zaintrygował - wyrabia się go przez 11 dni dodając mąki i wody każdego dnia rano i wieczorem ! Te osobiste notki i anegdoty tak mnie wciągnęły, że nie zwróciłam uwagi na same przepisy i nieco wygórowaną cenę. Na pewno kiedyś kupię tę książkę. Tymczasem zachęcam was do odwiedzin w PQ, poniżej w linku znajdziecie adresy.

Pain quotidien - oficjalna strona internetowa

aa